Nadège Ango-Obiang

Witte nacht

Ik had nooit niemand gekend. Ik had tien nieuw jaar en ik werd nooit door het verliefde gevoel gekweld. De mannen leken zich iedereen. Ik denk het nog trouwens. Het is dank zij deze steriliteit van het verliefde gevoel dat ik studies rustig heb kunnen maken zonder geobsedeerd te worden door wat speelkameraden het gebrek noemen. Deze zo kleine en zo droge man is met zijn vrouw aan het huis gekomen. Het leek in probleem momenteel. Mijn vader doet altijd couillon met de mensen door hun de gastvrijheid aan te bieden. Van de mond van mijn omgeving, weet men niet die echt de mensen, dan men vermijden door de tijd zijn die om gasten onder zijn dak te hebben loopt. De vrouw van deze gast was even klein als haar man, om te geloven dat hij zich per vergelijkbaarheid van génotype hebben gekozen. Het was aan de omloop van mijn kleine broer zijn kamer af te staan die net naast mienne. Mijn moeder verafschuwde dat wanneer ik minder belangrijk, nu zij zei niets meer niet meer was. Ik geloof dat zij gelooft dat iedereen gelooft dat ik reeds coïté. Maar niet, niet zelfs droomt niet.

Na de avondmaaltijd, vluchtte ik in mijn schriften, de eerste onderzoeken aan fac kwam tot grote sprong en ik had het gevoel om niet de omloop ervan in de tijd te kunnen doen. De klok ging aan grote stap vooruit wanneer ik een klein geschreeuw van vrouw hoorde. Ik hebben als angst die mijn boek me handen viel. Het was niet verwonderlijk dat een schreeuw me met een net zoveel scherpte bereikt. Wij woonden een huis in plank. De muur die de kamer van mijn broer scheidde en ik was slechts van stuk van gezette visgraat enen naast de anderen. Ik had van een dikke dekking zetten om volledig van de kamer van aan kant geïsoleerde te worden. Ik stond dus op en tilde de rode dekking op. Het eerste ding dat me verrast is dat zij grote billen had. De kleine vrouw van onze gast, zo klein schijnbaar had van zeer grote billen. Goed rondes. En opgeleft. Zeer vlezig. De mens achter haar, skeletachtig leek gek erover met zijn ding als dichtbij een zo klein gat. Ik had mijn dekking moeten verminderen, maar ik had nooit dat gezien.

- Begint opnieuw! Snakt de vrouw. Ik ben niet tamelijk ontspannen.

En deze zo magere man die zich met een zeer groot truukje nadert. Ik heb lust om te lachen en tegelijkertijd zeg ik me: Het is een tekenfilm! Maar niet zijn zij wel degelijk daar. De gehurkte vrouw en de man die zich zet om zijn tic dit cac in te gaan. En dat gaat in, en zij brult tussen de tanden om niet geluidshinder te doen. Zich waarom dus met een truukje opwekken dat zo slecht doet? En tenslotte brult zij! Ik laat de dekking terugvallen en ik besef dat ik het niet heb gedaan omdat zij me angst deden maar omdat mijn arm zo beefde dat de dekking me erg zwaar is geleken. Maar het was absoluut ondenkbaar dat ik naar bed ga, dat ik zonder het eind te zien slaap. Bevend meer, bracht ik een zijde van de dekking, elk geheel naar voren zacht, plus iets meer in ruime mate. De mens had volkomen het terrein bezet. Zijn heupen waren volledig tegen de billen van zijn vrouw en het leek zo in woede met zijn slecht gezicht alles gerimpeld en alles samengetrokken! De vrouw hallucinait zij, me. Men zou zeggen dat hurkt, hoofd tegen het matras dat smeekte zij een onzichtbare beul snottert om hem het hoofd niet een beslissing te nemen. En de steeds meer zenuwachtig gemaakte mens die niet ophield met door klein onderdeel zijn truukje weg te gaan dat steeds meer plakkerig werd. Tenslotte zond hij een gereutel uit. Hij maakte zich van de anus van de vrouw los, zijn lid viel maar terug was altijd eveneens groot. Zonder een tweede te verliezen, gooit de goedzak het lelijke soort op het bed om en verslindt haar truukje in de mond. En ik faalde te brullen. De speelkameraden zeiden dat vooral men schoon moest zijn voor het geslacht. Ik wat ik zag was het dat sommige houden van wanneer het vuil is. En daar is die zij alles inslikte, dat zijn hand niet langs dit truukje verplaatsen tegenhield. En lelijk van man had nu het masker van een arme man alles vermoeid, alles uitgeput, zoals voorgelegd aan zijn vrouw. En hij zei zacht truukjes dat ik horen wanneer ik besefte niet dat ik warm had. Ik beefde niet meer, maar hij gebeurde iets onderin mij. Zoals een soort opwinding. Ik liet hevig de dekking, in verlegenheid brengen, maar vooral zeer bewust vrij van het feit dat mijn nieuwsgierigheid iets had gewekt die, aan nooit, zou weigeren om in slaap te vallen.

A t men idee om onder zijn dak personen uit te nodigen op de zo vrije gewoonten!

All rights belong to its author. It was published on e-Stories.org by demand of Nadège Ango-Obiang.
Published on e-Stories.org on 12.07.2008.

 
 

Comments of our readers (0)


Your opinion:

Our authors and e-Stories.org would like to hear your opinion! But you should comment the Poem/Story and not insult our authors personally!

Please choose

Articolo precedente Articolo successivo

Altro da questa categoria "Fantasia" (Short Stories in olandese)

Other works from Nadège Ango-Obiang

Vi è piaciuto questo articolo? Allora date un'occhiata ai seguenti:

Les Sabots De La Rose - Nadège Ango-Obiang (Orrore)
Bad year 2021 - Rainer Tiemann (Storico)